Ebeveynler Olarak Hepimizin Kalbine Dokunacak Bir Hatırlatma

Bu aşağıdaki yazıyı internette gördüm, kaynağını bulamadım ama eğer okumadıysanız mutlaka okuyun, okuduysanız da tekrar okuyun istedim.

Ebeveynler olarak hepimizin kalbine dokunacak bir hatırlatma:

Karı ve koca bir akşam yemeklerini bitirdikten sonra, yorgun argın oturma odasına geçerler.

Kadın ilkokul öğretmenidir. Öğrencilerine verdiği “ne olmak istersiniz” başlıklı kompozisyon ödevlerini değerlendirmek için masaya geçer.

Kocası da eline cep telefonunu alıp, koltuğuna yerleşir. Nihayet yorgun bir günün ardından dinlenebilecektir.

Kadın, bütün kompozisyonları notlarını verip işinin bittiğini düşünürken, kenarda kalmış bir ödevin gözünden kaçtığını fark eder ve not vermek için okumaya başlar.

Kağıtta yazan ise şudur:

“Benim dileğim, akıllı bir telefona dönüşmektir. Dileğim bu çünkü annem ve babam telefonlarını gerçekten çok seviyorlar. Annem ve babam sadece telefonlarına dikkat gösterirler, hatta bazen beni unuttukları bile olur.

Annem ve babam işten yorgun döndüklerinde, vakitlerini telefonlarıyla geçirirler, benle değil. Önemli bir işle meşgul olsalar dahi, eğer telefonları çalarsa, anında cevap verirler. Ama aynısını benim için yapmazlar, hatta ağlasam bile…

Annem ve babam cep telefonlarında oyun oynarlar, benimle değil. Telefonda konuşurken, heyecanla yanlarına gidip bir şey paylaşmak istesem, hemen beni susturup, yanlarından gönderirler. Bu yüzden cep telefonu olmaktır, dileğim. Çünkü belki de ancak o zaman beni telefonları kadar severler.

Kadın gözyaşları içerisinde kompozisyonu okur. Kocası problemin ne olduğunu sorar, kadın ödevi kocasına verir. Adam hızlıca okuduktan sonra hangi mutsuz öğrencisinin bu kompozisyonu yazdığını sorar. Bu sorudan sonra kadın, bu fazladan ödevin nereden çıktığını anlar. Çünkü o fark etmeden araya konmuştur.

“Kompozisyonu yazan öğrencilerimden biri değil” diye cevap verir kadın. “Bunu yazan oğlumuzmuş…”

Nasıl?

İnsanı tam kalbinden vuruyor değil mi?

Ama ebeveynler olarak elbette hepimiz insanız, buradaki amaç suçluluk hissetmek değil, böyle güzel hatırlatmalarla farkındalık kazanmak ve davranışlarımızı daha olumlu yönde değiştirmeye çalışmak.

Bu yazı bana başka bir yazımı hatırlattı, Çocuğunuzu İhmal Etmeden, Kendinize Zaman Ayırmanın En Pratik Yolu.

Okumanızı çok isterim, bu yazıda bahsettiğim yol, benim yukarıda yazan duruma mümkün olduğunca düşmemek için en işime yarayan ebeveynlik aracım diyebilirim.

Umarım size de faydalı olur.

Sevgilerimle

Ahu